« یا حَبیبَ التّوّابین »
در جدالی سخت سوی زندگی می تاختم
سخت می جنگیدم اما عاقبت می باختم
جرأت دیدار فردا نیست در من...سال هاست
الغرض تاوان این احساس را پرداختم
رفتنت در باور افتاده ای چون من نبود
من که با خوب و بدت در زندگی می ساختم
سال ها دور از نگاهت آدمی دیگر شدم
از گذشته هر چه را جز شعر دور انداختم
...
رد شدم با یک بغل ریش از کنار پیری ات
تو مرا نشناختی...من هم تو را نشناختم
شاعر: رضا سهرابی
« بسم الله القاصم الجبارین »
امروز به تنها شدن خویش دچار است
پاییز که تاوان گناهان بهار است!
ما زنده به دردیم اگر درد نباشد
سربسته بگویم سر ما بر سر دار است
این دشت که دیروز پی فتح جهان بود
چندی است که در پنجه ی مشتی خس و خار است
گفتیم به آفت که نه لبخند زند دشت
گفتند قرار است...قرار است...قرار است...
...
تدبیر شما نیست به جز کشتن امید
آرامش ما در پی تدبیر بهار است
شاعر: رضا سهرابی
#غزل-سیاسی
« بسم الله القاصم الجبارین »
مداحی حماسی "هیهات من الذله"
مداح: حاج محمد یزدخواستی
شاعر: رضا سهرابی
« بسمِ رَبّ الشُّهداءِ و الصّابِرین»
گرفت خرمن ما را لهیب دافعه ها
زبان گشوده به ما آتش مرافعه ها
شکست زمزمه ی نور در شب تاری
گذشت موعد هربار خویشن داری
به گوش آینه ها بانگ سنگ می آید
به هر طرف بروی بوی جنگ می آید
دهان آینه را باز ، بسته می خواهند
و شیشه ی دل ما را شکسته می خواهند
و خون کنند ز دامان عاشقان جاری
به خواب مرگ اسیران...به جرم بیداری!
شروع تفرقه در قوم کارشان بودست
همان قبیله که وحدت شعارشان بودست
سرود صلح کنون در حجاز می خوانند
جماعتی که فرادی نماز می خوانند
...
برادرم! چه شکسته چه ایستاده بمان
میان همهمه ی شب تو مرد جاده بمان
بدان توحش طوفان تمام خواهد شد
دروغ شوکت دزدان تمام خواهد شد
«گریزد از صف ما هرکه مرد غوغا نیست
هر آن که کشته نشد از قبیله ی ما نیست»*
قسم به چرخش دوران،به روزگار قسم
به آخرین رجز روز کارزار قسم
فقط نه کوخ شما سال هاست تاریک است
به صبح کاخ نشینان غروب نزدیک است
.
.
فقط نه کوخ شما سال هاست تاریک است
به صبح کاخ نشینان غروب نزدیک است
شاعر: رضا سهرابی
*بیتی از نظیری نیشابوری
*شعر با اندکی اصلاح مواجه شد و چند بیت آن حذف گردید.
« یا حبیب التّوّابین »
مداحی حماسی تقدیم به شهدای مدافع حرم و آیت الله ابراهیم زکزاکی
مداح: حاج محمد یزدخواستی
شاعر: رضا سهرابی
«یا حَبیبَ من لا حَبیبَ لَه»
غزل انتظار
.
.
.
هر چند آسمان تو را پر نداشتم
اما از آستان تو سر بر نداشتم
من،این منِ اسیر لجن زار روزگار
جز انتظار،چاره ی دیگر نداشتم
باشد قبول...خیر مرا کس ندیده است
اما برای هیچ کسی شر نداشتم!
نادیدنت ز چشم خودم آب می خورد
این سال ها تو بودی و باور نداشتم
...
حالا که سر به راه نگشتم کنار تو
ای کاش از شروع غزل سر نداشتم...
#رضا-سهرابی
«یا حَبیبَ التّوابین»
تا حس کنم نفس به نفس التهاب را
«تنها گذاشت این من بی انتخاب را»
پرواز را به قول خودش برگزیده بود
رحمی نکرد غرقه ی امواج آب را
می رفت با شکوه و به تیر کنایه بست
با رفتنش جماعت عاشق مآب را
در ازدحام سرخ سحر ایستاده بود
تا اهل شام سر نبرند آفتاب را
گفتند راویان جهادش که او چطور
شرمنده کرده در دل شب اضطراب را...
می تاخت او به دشمن و در خانه مادرش
سنگر گرفته بود حریم حجاب را
یک عده نان تازه و یک عده خون دل
خورده است هرکسی ثمر انقلاب را
...
نانش خمیر باد و زمینش کویر باد
پاشید هرکه بر سرمان بذر خواب را
#رضا-سهرابی
*مصراع دوم از استاد عزیزم سید وحید سمنانی می باشد.
«یا حَبیبَ مَن لا حَبیبَ لَه»
با این که شاید این تارنما متروکه ترین و بی مخاطب ترین تارنمای دنیا باشد اما سلام...
خوبین ان شاءالله؟
این روز ها که همه در شبکه های مجازی مختلف غرق شدن و سر به زیر تر از قبل به گوشی هاشون چشم دوختن من اومدم تا حرفامو این جا بزنم...برای کسی که نیست.
عیبی نداره،خودم که هستم...
می نویسم...
هر چی فکر می کنم یادم نمیاد که سال 94 چطوری شروع شد اما...حتما یادم می مونه که چقدر عجیب تموم شد...!
از همسفر شدن با استاد مودب در یک مسیر کوتاه و پرارزش و بعد از اون دیدار با امام امت در ایام فاطمیه«س» بگیر تا اون خواب...
اون خواب عجیب...
و جهادی که پیش روست و شمشیری که برنده نیست...
باید قدر خودم رو بدونم،باید بیشتر مراقب خودم باشم،باید حواسم به خودم بیشتر باشه...
که (من عرف نفسه فقد عرف ربه)
حضور امروزم در کربلای ایران،شلمچه و تلنگر اون سگ رو هم باید در امتداد رخدادهای عجیب سال قبل بدونم...نباید مغرور بشم،غرور سمّه
آخ که چقدر با خوف و رجا حرکت کردن سخته...!
احساس می کنم دارم پوست میندازم
دارم کم کم تغییر می کنم،یه تغییر مثبت
برا همینه که می گم باید بیشتر مراقب خودم باشم...دارم کم کم عوض میشم
یا شاید اغراق نباشه اگه بگم دارم شکل می گیرم.
شهدا کمک می کنند...مطمئنم...ایمان دارم که تا همین جا هم کمک اهل بیت و شهدا بوده...
دعام کنید...
این هم دکلی که شاید یک روز دیده بانی از آن بالا رفته و دیگر پایین نیامده...این گونه آسمانی می شوند بعضی ها
و امروز این دکل فقط از آسمان به زمین راه دارد.
1395/1/13
شلمچه/سیزده به در/تنها
«یا فاطمة الزهراء سلام الله علیها»
«یا حَبیبَ من لا حَبیبَ له»
به تمام شهدا و جانبازان راه عشق
مثل وقتی که کوچه ها می سوخت
در تـب ازدحام مـوشــک ها
سردی کوچه های شهر این بار
گم شده در حضور کودک ها
پیرهن مشکی عزا دیگر
بر تن آسمان دنیا نیست
ساکتِ آبی اش یقین دارد
جنگ سرمشق امشب ما نیست
همه جا صحبت از توافق بود
صحبت از جام زهر نوشیدن
این طرف عده ای به خاموشی
عده ای آن طرف به جوشیدن
حرف اخبار را نفهمیدم
صحبت از صلح بود و از شاید...
گفت لیلا که این همه یعنی...
محسن ما به خانه می آید!
زن همسایه...مشهدی حیدر...
همه در گیر و دار استقبال
مادرم خسته از نبود پدر...
مادرم بی رمق ولی خوشحال!
با عبور از صف خرید شکر
پای مردی به کوچه مان وا شد
تلخ خندی نشست روی لبش
بغض در کوچه حکم فرما شد
ناگهان زنگ در ز هم پاشاند
شوکت آن همه صبوری را
مادرم می دوید تا شاید
عطش سال های دوری را...
خواب لیلا میان خانه شکست
باورش گرچه غیر ممکن بود
خانه با اشک آب و جارو شد
او خودش بود...آه...محسن بود!
تکیه زد بر در و بلندم کرد
دست هایش عجیب نیرو داشت
ظاهرش اندکی عوض شده بود
با عصایی که زیر بازو داشت
گفتم اکنون که آمدی دیگر
جنگ کاری به ما نخواهد داشت؟!
تلخ خندی زد و به گوشم گفت:
«جنگ ما انتها نخواهد داشت»
